สงสารสุดอุศเรนเมื่อรู้สึก                ทรวงสะทึกแทบจะแยกแตกสลาย

                                  พอเห็นองค์พระอภัยยิ่งให้อาย                      จะใคร่ตายเสียให้พ้นก็จนใจ

                                  คลำพระแสงแฝงองค์ที่ทรงเหน็บ                   เขาก็เก็บเสียเมื่อพบสลบไสล

 ให้อัดอั้นตันตึงตะลึงตะไล                            พระอภัยพิศดูก็รู้ที

                                  จึงสุนทรอ่อนหวานชาญฉลาด                       เราเหมือนญาติกันดอกน้องอย่าหมองศรี

                                  เมื่อแรกเริ่มเดิมก็ได้เป็นไมตรี                        เจ้ากับพี่เล่าก็รักกันหนักครัน

                                  มาขัดข้องหมองหมางเพราะนางหนึ่ง               จนได้ถึงรบสู้เป็นคู่ขัน

                                  อันวิสัยในพิภพแม้นรบกัน                           ก็หมายมั่นจะใคร่ได้ชัยชนะ

                                  ซึ่งครั้งนี้พี่พาเจ้ามาไว้                                 หวังจะได้สนทนาวิสาสะ

                                  ให้น้องหายคลายเคืองเรื่องธุระ                      แล้วก็จะรักกันจนวันตาย

                                  ทั้งกำปั่นบรรดาโยธาทัพ                             จะคืนกลับให้ไปเหมือนใจหมาย

                                  ทั้งสองข้างอยู่ตามความสบาย                       เชิญภิปรายโปรดตรัสสัตย์สัญญา